درجستجوی خویش

امشب شبیه آدم های بهت زده شدم. به مانیتور و صفحه ی فیس بوک نگاه می کنم و فکر می کنم و فکر می کنم وفکر می کنم. به افسانه، به حرف های افسانه. به خودم، به محمود. به داستان این دوستی ها که رو به پایان است. به این که کی مقصره و به خیلی از چیزها. شاید محسن راست میگه شاید. دلم یه جورایی گرفته. حوصله ریشه یابی هم ندارم. جلسات رواندرمانی خیلی خوب پیش میره. دیگه احساسم نسبت به دکتر ف خیلی متفاوت شده. به یک حمایتگر تبدیل شده. یه حس قشنگ و آروم نسبت بهش دارم.